در این ده سال که از پایینترین سطح شروع به کار کردم تا به اینجا، بسیار دیدم که سال به سال نیاز و تمایل دانش آموزان به شنیدن حرفهای صرفا انگیزشی روز به روز بیشتر شده. همین باعث شده که در صداوسیما و رسانه ها کسانی حضور و ظهور کنند که فقط با حرفهای صرفا انگیزشی و با زبان بدن عجیب (حرکات مسخره و عجیب دست و پا که آموزش دروسی مثل ریاضی و فیزیک را با آموزش رقص اشتباه گرفتند)سعی در جذب و جلب توجه مخاطبان مظلوم خود دارند. نکته و قسمت دردناک ماجرا این است که انگیزشی نگاه کردن به تمام این پروسه بعداز چندماه که نتایج آزمونها تغییری نکرد باعث میشود افسردگی شدید به سراغ داوطلب بیاید و حتی بسیار دیده شده، این دست مشاوران صرفا انگیزشی در ماههای آخر اصلا سراغی از داوطلب نمیگیرند و فرار را بر قرار ترجیح میدهند.
از طرفی منطق صرف نیز در اوایل کار چندان باب طبع نیست و حتی خود این منطق باعث رکود و ایستادن دانش آموز در همان ابتدای مسیر خواهد شد.
پس سوال اینه: چطور رفتار کنیم؟ بین منطق و انگیزش کدام را انتخاب کنیم؟
جمله معروفی هست که میگن انسانها اهداف کوتاه مدت را بسیار بزرگ و اهداف بلندمدت را بسیار کوچک درنظر میگیرند.
ویژِن یا چشم انداز آن هدف یا تصویر بلندمدتی است که ما در پنج یا ده سال آینده زندگی برای خودمان در نظر میگیریم. قطعا تا پنج سال آینده اتفاقات بسیاری خواهد افتاد و رسیدن به این موارد در صورت تلاش و وقت کافی گذاشتن، ممکن خواهد بود.
اما جنس هدف و هدفگذاری فرق میکند. بقول مربی های تحول فردی و سرآمد آنها برایان تریسی؛ هدف باید SMART باشد.